Word jij wel eens geraakt door film, muziek, dans, één of andere performance, de magie van de natuur, …
Voel je dan jouw lichaam zinderen? Elk zintuig dat deelneemt, elke cel in jouw lichaam die geniet, misschien krijg je wel kippenvel, …
Mag een ander persoon jou raken? Staat je hart open, durf je te voelen wat de ander in jou aanraakt? Of ben je bang voor dat gevoel? Of liggen er sluiers rondom jouw hart waardoor je je afsluit voor elke vorm van ‘aanraken’? Heb je misschien een muur gebouwd rondom je hart waardoor niemand écht dichtbij mag komen?
Nu is hét moment om de muur te laten afbrokkelen, de sluiers op te lichten, je hart weer te openen. Om alles wat voorbijkomt écht te voelen. Er niet langer voor te vluchten, het niet meer weg te duwen of je te verschuilen achter een masker of een stoer imago.
Laat je weer raken, voel de sensaties in jouw lichaam ook al voelt het op dat moment niet fijn. Laat wat je voelt helemaal toe. Dat kan vreugde, boosheid, angst, verdriet, jaloezie, oude herinneringen en pijn die daarmee gepaard gaat, zijn… Wat het ook is, laat het er helemaal zijn, voel het, omarm het. Die hevige sensatie in jouw lichaam is van korte duur maar kan wel nog een tijd nazinderen.
De bedoeling is om het helemaal toe te laten, het te accepteren als een stukje van jou, zonder oordeel. Jij treft geen schuld, je wist alleen niet hoe ermee om te gaan omdat je dat nooit geleerd hebt. Ook jouw ouders en opvoeders wisten niet hoe om te gaan met gevoelens. Die werden meestal genegeerd (of zelfs niet toegelaten) en onder het tapijt geschoven. Maar owee als je het tapijt verschuift…
Elke emotie die jou wordt getoond, vertelt je iets over jezelf. Elke emotie wil je iets leren, iets tonen wat jij diep verborgen hebt omdat je vroeger niet klaar was om die pijn te voelen. Nu mag je zonder schaamte elke emotie toelaten, diep voelen wat er in je lichaam gebeurt…
Misschien heb jij het idee dat dit moeilijk is? Zolang je de overtuiging hebt dat het moeilijk is, zal het dat ook zijn. Eigenlijk is het best eenvoudig, soms wel uitdagend, op het moment zelf best pijnlijk maar ook zo helend.
Durven kijken naar wat de ander in me aanraakt vind ik steeds boeiender. De ander doet me geen pijn, het is pijn die al lang in mij zit die wordt aangeraakt. De ander duwt slechts op een knopje die bij mij een rood licht laat branden. Alle alarmsignalen gaan aan en het enige wat ik mag doen is kijken en voelen. Ik hoef niet te reageren, want dan richt ik mij weer naar de buitenwereld. Wel mag ik elke sensatie in mijn lichaam voelen. Het mag er allemaal zijn, niets is goed of slecht, het is…
Het is de mens die er een connotatie aan geeft door de (duale) woorden die hij/zij erop plakt.
Ik wens je een week waarin je je openstelt. Een week waarin je geraakt durft te worden. Een week waarin de ander jou mag (aan)raken…
Warme knuffel
Gudrun