Een tijdje geleden kwam ik erbij dat mijn grootste angst is om niet mijn volle potentieel te kunnen leven. Om niet volledig te kunnen neerzetten waarvoor ik naar de aarde ben gekomen…
Ik ken een deel van mijn doel, ik voel dat er nog grootsere dingen aan zitten te komen maar voorlopig kom ik er (nog) niet helemaal bij.
Ik weet dat de enige weg daar naartoe de weg naar binnen is. Dus stelde ik het universum de vraag “Wat zie ik dan nog niet? Help me om te zien wat ik tot nu niet kon of durfde zien.” Tijdens een meditatie kwam ik uit op boosheid, onbewust vastgezette boosheid. Geen idee waar die vandaan kwam. Ik kon het wel voelen, eerst dacht ik het heeft geen zin om mee te gaan in die boosheid. Maar het gevoel kwam regelmatig naar bovendrijven. Ik mocht kijken naar die boosheid, ze helemaal toelaten, omarmen en accepteren zodat de boosheid mij kan loslaten.
Af en toe voel ik een spanning, een vervelend gevoel in mijn rechter middelvinger (net de vinger die gelinkt is aan de emotie boosheid). Af en toe lijkt het alsof er een wind voorbijkomt en iets meeneemt, het lijkt alsof er iets wordt weggezogen uit mijn middelvinger. Tijdens yogahoudingen voel ik hetzelfde ter hoogte van mijn lever (het orgaan waar boosheid wordt vastgezet). Er is dus zeker een beweging op gang gekomen om los te laten, om die boosheid te laten gaan.
Door het dieper naar binnen kijken kon ik ook zien dat ik eigenlijk zelden echt boos ben geweest. Ik heb mensen vaak over mijn grenzen laten gaan, dingen toegelaten en bedekt met de mantel der liefde. Ik heb vaak dingen onder het tapijt geschoven om er niet te hoeven naar kijken. Maar nu weet ik dat als het tapijt maar een beetje verschuift het allemaal zichtbaar wordt. Het heeft geen zin om de dingen weg te duwen, onder het tapijt te schuiven en ertegen te vechten. Ze komen steeds terug. En je zet ze vast in jouw lichaam en jouw energie waardoor spanning ontstaat. Steeds makkelijker durf ik ernaar te kijken en durf ik ook de vraag te stellen “Toon me maar wat me tegenhoudt, ik wil het zien.” Maar let op met die vraag want het wordt getoond… Durf jij het aan?
Ik kon wel eens een frustratie uiten maar het lijkt erop dat ik al vanaf ik een klein meisje was, niet boos durfde te zijn op de mensen die ik graag zag en de mensen die mij graag zagen/zien. Het lijkt alsof ik bang was om die mensen te verliezen. Dat is blijkbaar een thema in mijn leven. Bang zijn om iets of iemand te verliezen en daardoor mezelf verliezen. Nu dit zo duidelijk getoond wordt, beloof ik dat ik mezelf niet meer zal verloochenen. Dat ik de belangrijkste persoon in mijn leven ben en dat van daaruit al het andere wordt gevoed.
Ik mag mijn grenzen aangeven en ervoor zorgen dat mensen niet over mijn grenzen gaan. Dat lukt me steeds beter. Het lukt me ook steeds beter om diep in mezelf te kijken, om te voelen wat er in mij nog mag veranderen. Zodat ik dat potentieel dat in me zit naar buiten kan brengen. Ik ben het waard om het mooiste leven te Leven.
Hoe voelt dat voor jou? Jouw mooiste leven Leven? Wat zit er bij jou nog in de weg? Durf jij daar naar te kijken? Durf jij alles wat zich aandient omarmen? Jij bent het waard om jouw mooiste leven te Leven. Gun jij jezelf dat?
Ik gun jou een week vol mooie, magische momenten. Ik gun je bovenal het antwoord op de vraag “Wat wil het leven van mij?”
Van mij krijg je alvast een warme liefdevolle knuffel, geef jezelf er ook maar een!!
Liefs
Gudrun
#boos #booszijn #boosheid #voelen #omarmen #accepteren #leven #mooisteleven #innerlijkekind #kijken #bang #angst #verliezen #bewustwording #bewustzijn #jezelfzijn #zijn #leefjevrij #vrij