Een intense periode in de energie en sinds enkele maanden, ook in mijn leven. Intens maar écht mooi; (vroeger voelde intens ook als heftig aan…). Intensiteit die zorgt voor nieuwe inzichten, antwoorden maar ook nieuwe vragen, verheldering en op andere vlakken ook verdieping. Meegaan met de stroom, niet meer vechten tegen wat zich aandient, acceptatie van wat er is ook al is het intens. De flow, mijn flow volgen, voelen en vooral luisteren waar ik heen word geleid. De afgelope

Stel je eens een gezin voor met vader, moeder en drie kinderen. De kinderen zijn al het huis uit, zijn dus oud genoeg om zich een eigen beeld te vormen. Vraag aan hen elk afzonderlijk “Wie is je moeder?” “Hoe ervaar jij je moeder?”. Je vraagt hen dus om een omschrijving van hun moeder te geven. Vraag dan aan de partner om zijn vrouw te omschrijven. Wat zal je dan merken, het lijkt alsof deze vier mensen het over een andere vrouw hebben. Sommige dingen zullen overeenkomen maar

Uitdagingen, groot of klein, we krijgen er allemaal mee te maken. De manier waarop jij er naar kijkt, er mee omgaat, bepaalt hoe jij er doorheen gaat. Zie je die uitdagingen als onoverkomelijke problemen? Of zie je ze als energie die naar je toekomt om jouw lessen te kunnen leren? Momenteel ben ik bezig aan een project wat me af en toe voor een uitdaging stelt. Ook in het dagelijkse leven komen er “problemen” op mijn pad die ik liever kwijt dan rijk ben. Enkele jaren geleden

Een tijdje geleden kwam ik erbij dat mijn grootste angst is om niet mijn volle potentieel te kunnen leven. Om niet volledig te kunnen neerzetten waarvoor ik naar de aarde ben gekomen… Ik ken een deel van mijn doel, ik voel dat er nog grootsere dingen aan zitten te komen maar voorlopig kom ik er (nog) niet helemaal bij. Ik weet dat de enige weg daar naartoe de weg naar binnen is. Dus stelde ik het universum de vraag “Wat zie ik dan nog niet? Help me om te zien wat ik tot nu ni

Als ik denk, dan ga ik twijfelen. Als ik voel dan weet ik dat het klopt. Ik ben opgegroeid in een maatschappij, in een gezin, in een tijd waar denken de norm was. Waar voelen niet werd geapprecieerd. Als klein meisje voelde ik enorm veel maar het werd niet herkend, niet gezien. Misschien waren ze er wel bang van waardoor ik mijn voelen heb weggestopt, beetje per beetje. Ik kroop steeds vaker in mijn schulp en bouwde zo een muur, een harnas om me heen. Ik ben beginnen denken d

Als kind was je misschien bang van monsters onder je bed. Steevast werd je verteld dat monsters niet bestaan. In vele gevallen werd er misschien onder je bed gekeken… geen monsters! Ik trap waarschijnlijk een open deur in als ik zeg dat “monsters” in je hoofd zitten. “Monsters” die een korte tijd met je meestappen, “monsters” die een langere tijd met je meestappen en zelfs “monsters” die een heel leven met je meestappen (omdat je je niet bewust bent van dat monster). Wat zijn

Zijn we niet allemaal op zoek, naar wie we Zijn? Niet naar wie we denken te zijn maar naar ons ware Zelf. Naar dat diepe, dat mooie in ons? Een zoektocht door de duistere kanten van onszelf heen naar het Licht. Een zoektocht naar de reden waarom we hier op aarde zijn. Een zoektocht naar het doel dat we hier beogen. Misschien zijn we dat een beetje uit het oog verloren maar je kan het altijd opnieuw oppikken. Het is altijd het perfecte moment. En ja, je moet het uiteindelijk z