Als ik denk, dan ga ik twijfelen.
Als ik voel dan weet ik dat het klopt.
Ik ben opgegroeid in een maatschappij, in een gezin, in een tijd waar denken de norm was. Waar voelen niet werd geapprecieerd. Als klein meisje voelde ik enorm veel maar het werd niet herkend, niet gezien. Misschien waren ze er wel bang van waardoor ik mijn voelen heb weggestopt, beetje per beetje. Ik kroop steeds vaker in mijn schulp en bouwde zo een muur, een harnas om me heen. Ik ben beginnen denken dat ik sterk en stoer moest zijn. Het voelen werd steeds verder weggestopt. Het plopte wel af en toe naar boven maar werd dan weer weg geduwd, weg beredeneerd…
Een tiental jaar geleden kwamen yoga en meditatie op mijn pad. Ik was wel altijd geïnteresseerd in spiritualiteit maar niet diepgaand. Ik las er wel iets over, volgde een cursus, vond het interessant maar er zat nog geen diepgang in. Toen yoga en meditatie op mijn pad kwamen werd ik mij steeds bewuster van dat voelen. Voelen wat voor mij belangrijk is, voelen welke stappen ik mag zetten, voelen waarin ik mij heb vastgezet, voelen wat klopt voor mij en wat niet klopt voor mij.
Hoe verfijnder mijn energie wordt, hoe vernuftiger mijn ego probeert stokken in de wielen te steken. Het verschil tussen de woorden van het ego en de fluisteringen van de ziel is soms heel subtiel. Soms denk ik dat ik voel en dan klopt het toch niet. Dan begin ik weer te twijfelen. Gelukkig heb ik een netwerk aan mensen om me heen waar ik dan bij twijfel even kan op terugvallen. Die met me mee helpen voelen.
In dat voelen weet ik nu ook dat mijn kleine meisje nog steeds op zoek is naar herkenning. Ze wil gezien worden voor wie ze is, niet voor het beeld dat de maatschappij van haar heeft.
Als volwassen vrouw voel ik soms nog dat ik bij bepaalde mensen herkenning zoek, door hen gezien en gehoord wil worden.
Het belangrijkste is dat ik mezelf zie, mezelf herken, mijn eigen stem volg.
Herken jij dat ook? Dat jouw denken het soms overneemt van het voelen. Misschien ben je wel helemaal verleerd om te voelen en leef je nog steeds in een denkwereld. Weet dat het altijd mogelijk is om te voelen. Het is niet iets wat je moet leren, het is iets wat in je zit, iets dat je verleerd bent en dat je je stilaan opnieuw mag her-inneren.
Ga niet wegduwen wat je voelt want dan zet je het vast in jouw lichaam en vroeg of laat voel je daar de sporen van. Spanning, stress, pijn en ja misschien wel ziekte. De meeste ziektes ontstaan door opgeslagen emoties, dingen die niet gezien, niet gevoeld, niet herkend worden. Jouw lichaam toont je waar jij jezelf hebt vastgezet. Het toont je dat je weer mag voelen. Wees niet bang. Ja soms kan dat gepaard gaan met pijn maar ook die pijn heeft een functie. Die pijn wil gevoeld worden. Die pijn zit al zo lang vast.
Het hoeft niet lang te duren, je hoeft je ook niet te wentelen in die pijn. Accepteren, zien en herkennen zijn hier de sleutelwoorden. Zien dat die pijn ook een stukje van jou is, dat jij ook dit stuk helemaal mag omarmen. Ga maar voelen, zien en herkennen wat van jou is, wat bij je hoort. Zodat je kan zien wat je wil vasthouden en wat je mag loslaten. Niet vanuit het ego-denken maar vanuit het ziele-zijn.
Ik wens je een week waarin je durft te voelen, een week waarin je de verbinding met de mensen die je daarin ondersteunen mag versterken.
Een week van herkenning, van acceptatie, van gezien en begrepen worden. Begin bij jezelf…
Warme knuffel
Gudrun