De voorbije week voelde ik een drang, een enorme behoefte naar een gesprek met mijn papa. Nu is mijn papa al 9 jaar overleden, dus fysiek is dat niet mogelijk. Toch bleef die drang, dus heb ik mij in stilte neergezet en contact met hem gemaakt. Ik voelde dat hij er was en luisterde. Ik kon met hem praten over wat ik miste in mijn kinderjaren en in mijn jeugd. Over wat ik zo graag van hem had gekregen.
Hoewel hij woordelijk niets terug zei, kwamen er wel heel wat inzichten bij mij naar binnen. Onder andere het inzicht dat ik mijn hele leven op zoek ben gegaan naar de dingen die ik bij mijn papa miste. Op zoek ben gegaan naar die dingen bij andere mensen. Vanuit die dynamiek trok ik mensen naar me toe die eigenlijk dezelfde wonde, dezelfde pijn, hetzelfde gemis hebben als ik. Die mensen konden mij ook niet geven wat ik al die jaren zocht, wat ik al die jaren heb gemist. Ik voelde tijdens en na het gesprek heel duidelijk dat wat ik mis(te) al in me zit. Dat ik het aan mezelf mag geven.
De warme aanwezigheid van mijn papa verdween na een tijdje. Toen had ik de moed om mijn innerlijke kind aan te spreken. Om met haar te spreken over wat ik haar niet kon geven toen ze klein was. Ik heb haar beloofd om dat nu wel te doen. Om er voor haar te zijn, om te luisteren, om haar een veilig en geborgen gevoel te geven, om klaar te staan voor haar. Om elk gevoel, elke emotie die zij heeft, ook te voelen. Dat was zo een ontroerend mooi moment.
Mijn innerlijke kinderen en ikzelf waren heel blij. Blij met het gesprek maar ook blij met die mooie inzichten. Ergens wist ik dat al wel maar ik had het nog nooit zo sterk gevoeld. Nu kon ik het helemaal omarmen, kon ik het toelaten en ontvangen. Ik voel voor mezelf dat dit een enorme sprong vooruit is. Als dit de toon is waarin mijn nieuwe levensjaar ingezet wordt, dan omarm ik het met heel mijn wezen, mijn fysiek wezen maar ook alles wat niet zichtbaar is. Ik omarm wat van mij is en ik geef het graag door om anderen te inspireren. Ik mag de verantwoordelijkheid voor mijn leven opnemen. Mijn pijn en verdriet, ook al is het oud, aankijken, werkelijk voelen, er tijd voor maken en het er laten zijn. Ik hoef niets te zoeken, alles is er al, ik mag het nu toelaten…
Voel jij ook een behoefte om te praten met bepaalde personen en kan dit fysiek niet (meer)? Weet dat als jij de intentie hebt om een liefdevol gesprek aan te gaan, dat dit altijd mogelijk is. Het lichaam is er misschien niet meer, maar de ziel blijft! Vanuit die verbinding komen mooie gesprekken tot stand. Gesprekken die helend zijn, gesprekken die jou doen groeien.
Ik wens je een week vol mooie ont-moetingen. Een week waarin jij je openstelt en kan ontvangen wat van jou is. Een week waarin jij voelt wat je nodig hebt en dit aan jezelf kan geven…
Warme knuffel
Gudrun