De laatste weken zoekt dat kleine meisje me steeds vaker op. Dat kleine meisje dat wil spelen, dat aandacht wil, dat gehoord en gezien wil worden. Dat kleine meisje dat het gevoel heeft dat het zichzelf niet mag zijn. Dat kleine meisje dat zichzelf zo vaak heeft aangepast, zich heeft verstopt, zich niet gerespecteerd of gewaardeerd voelde.
Dat kleine meisje blijf je met je meedragen. Later in je volwassen leven (en dit gebeurt onbewust) neem je dat met je mee. Alle stukken die je niet hebt durven voelen toen je klein was omdat het op dat moment, te moeilijk, te zwaar of te pijnlijk voor je was, die blijven je “achtervolgen”. Tot jij er bewust van wordt en ernaar kijkt. Het zijn thema’s die in je leven blijven spelen.
Bepaalde dingen werden me deze week heel duidelijk. Hoe sterk ik mij heb aangepast als kind omdat ik niet gezien en begrepen werd. Omdat ik als vreemd werd aanzien, niet normaal. Dus deed ik zo mijn best om binnen de lijntjes te kleuren, om op het lijntje te lopen. Omdat ik toch maar die liefde niet zou verliezen. Omdat ik mezelf steeds aanpaste, ontstond het gevoel dat ik niet gewaardeerd en gerespecteerd werd voor wie ik was.
Dat was/is een thema in mijn leven. Dat is vaak naar boven gekomen. Ik keek er wel naar maar te weinig diep. Dat kleine meisje komt het me nu nog een keertje vertellen. Soms voel ik urenlange gesprekken met dat meisje...
Ik weet nu dat dat meisje wil spelen in die grote speeltuin die het leven is. Dat het zichzelf wil uitdrukken en wil laten zien.
Dat kleine meisje voel ik steeds meer, geef ik steeds meer aandacht.
Hoe meer ik in contact kom met dat kleine meisje, hoe meer ik voel wie ik als volwassen vrouw wil zijn. Waar ik naartoe wil groeien. En of een ander dat vreemd vindt of niet, dat maakt op zich niets uit, zolang ik mezelf niet verlies. Me helemaal mag/kan/durf uitdrukken wat er in me leeft. Mijn doel hier op aarde kan neerzetten, mijn leven kan leven. Hoe beter mij dat lukt, hoe meer dat kleine meisje geheeld wordt.
Ik spreek hier wel over dat kleine meisje maar het kan ook een kleine jongen zijn. Het is jouw innerlijke kind. Het wil aandacht, het wil gezien en gehoord worden. Het wil die innerlijke pijnstukken aankijken, samen met jou.
Ik herinner me dat toen ik kind was er op mijn kamer een grote poster ging van een klein meisje met lange, blonde, golvende haren. Het leek wel een engeltje. Mijn mama zei dat ik erop leek en dat dat meisje haar aan mij deed denken. Ik vond dat meisje wel mooi maar kon de gelijkenis toen niet zien. Ik heb er uren naar gekeken maar kon mezelf er niet in terug vinden. Jarenlang heb ik die poster bewaard (nu heb ik hem niet meer). Nu pas besef ik als ik mezelf niet kan zien voor wat ik waard ben, hoe kan een ander mij dan zo zien?
Ga regelmatig een gesprek aan met jouw innerlijke kind. Vraag hem/haar waar het behoefte aan heeft. Weet dat jij in staat bent om dat te geven. Laat jouw kind niet in de steek, zoals je vroeger onbewust, ongewild gedaan hebt. Omdat je niet sterk genoeg was om die pijn te voelen. Nu jij steeds bewuster wordt, word je steeds duidelijker wat je wil, wat je te doen hebt, waar je naartoe wil.
Beloof jouw innerlijke kind dat je ervoor zal zorgen, dat je het nooit meer in de steek laat en dat je zal luisteren als het jou iets wil vertellen. Geef het de aandacht die het verdient, Geef het de Liefde die het verdient. Het zal jouw creativiteit aanwakkeren. Het kind in jou zal weer naar boven komen, je zal weer kunnen spelen in de grote mensenwereld.
Voel, speel en leef! Geef aandacht aan wie jij bent, aan wat jij te doen hebt en straal dat dan de wereld in. Want wat je ook in je draagt op een bepaalde manier straal je dat de wereld in, via trillingen, vibratie. Wees bewust van wie jij bent en wat je uitstraalt want dat is wat naar jou terugkomt.
Wat wil jij? Wat heeft dat innerlijke kind van jou nodig? Waar heb jij behoefte aan want dat is wat jouw innerlijke kind niet heeft kunnen/mogen/durven voelen. Waar het zo naar snakte op dat moment en het dan niet kreeg.
Hoe zou het zijn als wij als volwassenen, de jonge kinderen horen, zien en begrijpen ipv ze naar onze hand te zetten. Hoe zou het zijn als wij bewuste kinderen nog bewuster zouden kunnen maken? En op hetzelfde moment maken die kinderen ons bewust van wat er in ons leeft. Durf jij daar naar kijken?
Ik wens je een week vol diepgang, een week waarin je je kan verbinden met je innerlijke kind en met de (jouw) kinderen in de uiterlijke wereld. Een week vol mooie, liefdevolle, magische momenten die jou doen groeien.
Warme knuffel
Gudrun
Comments