Toen ik wat over mijn twijfels deelde met een vriendin, zei ze “Ja herkenbaar, heb ik ook soms en dan stel ik mezelf de vraag 'Waar wil het universum mij hebben’?”
Dat vond ik zo een mooie vraag dat ik erbij ging zitten, het helemaal stil maakte en de vraag stelde aan mezelf “Waar wil het universum mij hebben?” Gewoon zitten zonder verwachtingen, zonder verlangens, zonder oordeel op mezelf, zonder zelfs een antwoord op de vraag te willen. Zitten, ademen en de vraag het universum insturen met het zeker weten dat wat dan ook voor mij belangrijk is op het juiste moment naar me toe komt.
Op dat moment was er alleen stilte, er kwam geen antwoord (althans niet direct) en ik voelde dat het goed was, dat ik accepteerde dat het stil bleef zonder meer. Enkele dagen later op mijn yogamat, het moment dat ik volledig in mijn lichaam zakte, voelde ik het antwoord. Het had met onveilig voelen te maken, het onveilig voelen om me hier op aarde volledig vanuit mijn bron uit te drukken.
Het is een thema dat al verschillende keren aangeraakt werd, vanuit een ver verleden (vorige levens waarin ik het leven liet toen ik mezelf toonde voor wie ik werkelijk was). Het gaat steeds een laag dieper. Ik mocht mij er bewust van worden dat de ui bijna is afgepeld, de laatste laagjes op dit thema. En ooo wat mocht ik het voelen, mijn lichaam toont het me, het rilt, het trilt, kippenvel en dan weer warm… Dan weet ik dat het kloppend is voor mij. Mijn gevoel liegt niet (hoewel ik daar lang over getwijfeld heb), het toont me de weg, mijn weg… en die wil ik bewandelen vanuit het diepste van meZelf. Mijn ziele-weg volgen, mij uitdrukken vanuit mijn blauwdruk en zo mijn bijdrage leveren aan de wereld.
Durf jij je over te geven en het universum te volgen? Dat te volgen dat voor jou is uitgestippeld, dat je trouwens voor je naar de aarde kwam, zelf gekozen hebt (en deels vergeten bent of naar de achtergrond geduwd hebt)?
Ik wens het jou van harte!!
Warme knuffel
Gudrun
Comments