Het was al een tijdje dat de zee aan me trok, dat ik voelde dat ik naar zee mocht en dan nog het beste alleen. Deze week was het vakantie en trok ik dus naar zee, alleen. Ik maakte eerst via de havengeul een mooie wandeling tot aan het strand. Het was bewolkt en terwijl ik naar de branding stapte gingen de wolken open en kwam er wat blauwe lucht tevoorschijn en het mooie was, in de vorm van een hartje. Ik kon de liefde voelen waardoor ik omringd word en voelde meteen dat ik nog meer liefde voor mezelf mocht toelaten. Dat op zich vond ik al een mooie boodschap.
Toen de golven naar me toestroomden en weer van me weg rolden stelde ik mezelf de vraag “Waar komt die onzekerheid die ik nu al een tijdje voel vandaan?” Eerst gebeurde er niets, enkel het komen en gaan van de golven. Ik sloot mijn ogen en luisterde naar het geluid van de zee. Dan plots als uit het niets voelde ik verdriet, veel verdriet omdat ik het gevoel heb dat ik niet kan zijn wie ik wil zijn. Ik besefte dan ook dat ik de enige ben die dat tegenhoudt. Mijn ziel wil niets liever dan te worden wie ik echt ben. Mijn ziel wil niets liever dan mijn ware natuur te leven. Het is mijn ego die daar een stokje voor steekt. Mijn ego die zich uit in onzekerheid, twijfels, angsten en negatieve gedachten.
Toen besefte ik hoe sterk ik mij als kind en later als volwassene heb aangepast aan de buitenwereld. Hoeveel ik me liet beïnvloeden door al de mensen om me heen en dat ik stilaan mijn eigen stem niet meer hoorde. En nu hoor ik die stem wel en toch laat ik me nog afleiden door de stemmen van de buitenwereld. Soms twijfel ik of het echt de stem van mijn hart is die spreekt of het mijn ego is dat me weer in die “veilige” cocon wil houden. Ik schrijf veilig tussen haakjes omdat het een schijnveiligheid is die mij bij het oude vertrouwde wil houden. Het ego is bang van verandering en wil het liefste alles behouden zoals het nu is. Mijn ziel trekt aan mij om te worden wie ik echt ben. En dat is nu net die onzekerheid die ik voel. En dat maakt mij bij momenten verdrietig.
Hoewel ik weet dat ik al heel wat stappen in de goede richting genomen heb, voel ik dat er nieuwe stappen gezet mogen worden. Het verdriet en de onzekerheid laat ik nu toe. Ik accepteer het als een stukje van mezelf. Ik mag het ook omarmen zodat het plaats kan maken voor vreugde en vertrouwen. Dit is de energie die ik graag wil uitstralen. Zo kan ik ook de juiste mensen in mijn leven aantrekken, mensen die mij weer een stukje verder brengen in mijn ontwikkeling, in mijn persoonlijke groei.
Graag wil ik die persoon zijn die je een stap verder kan helpen op jouw pad. Dat pad loopt meestal niet mooi rechtdoor, er zijn hobbels, pieken en dalen maar het is de moeite waard om het te lopen! Uit elke stap die je zet kan je leren. Zo kan jij de beste versie van jezelf worden!