Als je heel eerlijk bent met jezelf dan merk je af en toe op dat er tegenstrijdigheden zitten in je gedachten en misschien wel in je doen en laten. Je wordt je eigen dualiteit gewaar…
Laatst zat ik in een dergelijke situatie, waarin 1 stemmetje in me zei ‘o ja dat wil ik wel verder verkennen en ontdekken’ en een ander stemmetje riep bijna ‘run as far as you can’. Je zou kunnen denken dat je intuïtie je waarschuwt en je je beter uit deze situatie verwijdert of je kan het op een hoger niveau onderzoeken. Dat laatste was wat ik deed. Waarom zou ik hiervan weg willen rennen? Waar komt de weerstand in mij vandaan? Wat in me wil niets met deze situatie te maken hebben? …
Dan werd heel duidelijk dat mijn intuïtie hier niets mee te maken had; Nee, het waren/zijn oude overtuigingen, niet volledig verwerkte pijn die me daartoe aanzetten. Het willen wegrennen heeft niets met het nu te maken, niets met de huidige situatie, niets met de personen die erin betrokken zijn. Het heeft wel iets (zoniet alles) met mij te maken. Ik greep/grijp (onbewust) terug naar oude ervaringen, naar niet volledig doorleefde emoties, naar oude angsten, naar overtuigingen die op een dieper niveau niet eens waar zijn…
De weerstand in me, de dualiteit, de chaos bracht me naar een verruiming van mijn bewustzijn, op deze situatie maar ook kreeg ik meer inzicht in oude situaties en waarom ik daardoor bepaalde dingen aantrek. Ik mocht er doorheen navigeren en het bracht me op een nieuwe bestemming die verder geëxploreerd wil worden.
Blij dat ik tot dit besef mocht komen en me nu kan openstellen voor de situatie. Dankbaar dat ik dieper durf kijken en dat dieper kijken me al zoveel heeft gebracht.
Hoe ga jij om met tegenstrijdigheden in jezelf? Durf je dieper te kijken of wijs je liever naar de buitenwereld, naar de ander. Zie je jezelf als slachtoffer of als leerling van het Leven?
Ik wens je een week omringd met mooie zielen die je ondersteunen om jouw pad te volgen.
Liefdevolle knuffel
Gudrun