Wat doe je als tranen willen stromen en je op een plaats bent waar dat in ‘normale’ omstandigheden niet veroorloofd is?
Mijn advies: toch laten stromen. Die tranen zitten al zolang vast en willen nu eindelijk eens een weg naar buiten vinden. Ogen zijn de spiegels van de ziel en als die ogen vol tranen zitten dan wil de ziel oude pijn wegwassen…
Misschien ben je bang voor het oordeel van anderen, misschien ben je bang dat anderen naar je zullen staren of naar jou zullen wijzen… en wat zegt dat over jou? Waar heb je nog oordeel over jezelf? Laat jij verdriet toe? Of duw je het liever weg? Vlucht je ervoor of negeer je het verdriet?
Vluchten, wegduwen of negeren zorgt er niet voor dat het verdriet er niet is. Nee, zo zet je het verdriet vast in jouw lichaam en vroeg of laat draag je daar de gevolgen van. Zo vinden spanning, stress, pijn of ziekte makkelijker een weg in jouw lichaam.
Door de tranen toe te laten en te laten vloeien maak je het letterlijk weer een stukje vloeibaarder in jouw lichaam. Emoties mogen stromen. Laat verdriet dus toe op elk moment, op elke plaats. Daarmee bedoel ik niet dat je tranen met tuiten moet huilen, hoewel dat kan opluchten. Daarmee bedoel ik dat je verdriet mag laten stromen en voelen in elke cel van jouw lichaam en als daar tranen bij horen dan is dat helemaal oke.
Verdriet kan je ontredderden, verdriet kan je verstikken, verdriet kan je opslokken… en dat mag voor zolang jij dat nodig acht. Toch komt er een tijd waarop je je niet meer wentelt in verdriet en je voelt dat je er zelfs krachtiger door bent geworden.
Jouw verdriet toelaten en tonen maakt je kwetsbaar maar ook authentiek. Op een positieve manier omgaan met verdriet, brengt je dichter bij wie jij (onder de laag verdriet) bent. Jij bent je verdriet niet, je voelt nu even verdriet en dat is een wezenlijk verschil…
Wens je een week waarin elke emotie er mag zijn zonder dat die jou van je sokken blaast. Een week waarin je steunt en wordt gesteund…
Warme knuffel
Gudrun