Deze week had ik afgesproken met een man die ik op Facebook had leren kennen. We hadden wat gechat en hij leek mij oprecht en eerlijk. Ik wou hem wel beter leren kennen en daarvoor is natuurlijk persoonlijk contact nodig. Hoewel ik van zijn kant al verwachtingen voelde had ik die niet, ik wou enkel een open en eerlijk gesprek vanuit verbondenheid. Dat heb ik hem ook duidelijk gezegd.
De avond verliep gezellig en fijn, we hebben heel wat gekletst. De hele avond heb ik ook bij mezelf gevoeld wat er diep in mij gebeurde. Af en toe ging ik wat achterover zitten om alles te overschouwen en nog beter te voelen. Ook voelde ik dat die man nog steeds verwachtingen had en mij al zag als “zijn vriendin”. Onderweg naar huis voelde ik dan ook dat ik hem mocht duidelijk maken dat ik niet de vrouw ben die met hem een relatie wil opbouwen. Dat hij ok is precies zoals hij is maar dat ik voel dat hij niet “de man” voor mij is.
En o wat kwamen er een boel oude patronen en overtuigingen naar boven. Vele oude lagen kwamen naar boven. Die toonden mij nog eens dat het nu anders kan en dat ik mijn grenzen mag stellen. Ik wil niemand kwetsen en lief zijn voor de ander. Maar ik weet ook dat ik in het verleden mezelf behoorlijk veel heb gekwetst door anderen niet te willen kwetsen. Dat mijn ja aan de ander dikwijls een nee was aan mezelf. Die oude patronen mogen nu stilaan verdwijnen. Ik herken ze in mezelf en accepteer dat ze er geweest zijn. Ik weet ook dat ze mij geholpen hebben om minder pijn te voelen.
Maar ik hoef niet aan alle verwachtingen te voldoen. Ik mag mezelf zijn in alle eerlijkheid en openheid en mag liefdevol mijn grenzen stellen.
Het hele proces heeft me bij mijn oude emoties gebracht, bij vastgezette pijn en het was niet altijd even leuk ernaar te kijken maar het was wel nodig.
Toen vond ik ook de “juiste” woorden om mijn gevoel duidelijk te maken, liefdevol en zonder het oogmerk om te kwetsen maar toch duidelijk en oprecht. Hoe het bij de ander aankomt dat is iets waar ik geen vat op heb.
Wat me tijdens dit proces ook nog eens duidelijk werd is dat ik nog steeds het leven té serieus neem. Het leven is een spel en ik mag mijn speelveld vergroten. Het spontane, open, speelse kind in mij mag nog meer naar boven komen. Net dat maakt mij volwassener. Leef in alle vrijheid, verbonden met jezelf en met anderen maar laat je niet binden. Jij mag jouw weg volgen onafhankelijk van wat een ander daar van vindt.
Liefs
Gudrun
Comments