We komen hier op aarde als één grote brok licht en liefde. Het licht en de liefde die we in wezen altijd Zijn. Maar stilaan moeten we voldoen aan eisen, verwachtingen, verlangens van onze ouders en onze opvoeders. Zo vergeten we stukje per stukje wie we zijn en wat we hier komen doen.
Die liefde verstoppen we soms ook diep in onszelf omdat we ook pijn voelen en als kind weten we niet hoe we daarmee kunnen omgaan. We proberen de pijn te verstoppen en we duwen de liefde weg omdat we die associeren met die pijn. We bouwen een muur(tje) rondom ons hart omdat we de pijn niet meer willen voelen, niet meer geraakt willen worden. Maar die muur belet ons ook om heel veel mooie dingen te voelen. Om die liefde, dat licht dat we zijn naar buiten te brengen.
En dan worden we iets ouder. We ontmoeten ons eerste vriendje of vriendinnetje. Al onmiddellijk hebben we verwachtingen, verlangens. Wij voelen dat we iets tekort komen en zoeken het bij de ander. De ander mag invullen wat we bij onszelf nog niet vinden. De ander mag onze tekortkomingen aanvullen.
Ook in ons volwassen leven gaan we op zoek naar iemand die die verwachtingen kan inlossen. We verwarren liefde met afhankelijkheid. We hebben de ander nodig. We verlangen en verwachten heel veel van onze partner. Als die verlangens en verwachtingen niet worden ingelost, dan zijn we ontgoocheld. Die ontgoocheling leggen we dan neer bij onze partner. In het begin wordt er misschien nog over gepraat maar langzaam gaat ook dat verloren. De verwachtingen kunnen door de ander niet worden ingelost. De pijn vanuit onze kindertijd komt weer naar boven en is misschien wel groter geworden.
Stilaan is het tijd om die muur rondom jou te laten afbrokkelen. Om de pijn aan te kijken. Om te zien wat jij allemaal hebt verstopt. Om die liefde voor jezelf weer te voelen, naar boven te brengen. Dat is een proces dat niet van vandaag op morgen gaat. Er komen emoties en pijn naar boven, zolang je die dingen bij de ander legt, kan je je zelf niet helen. Als jij de verantwoordelijkheid, jouw verantwoordelijkheid kan zien, durft aan te kijken, dan kan je die pijnstukken in jezelf helen. Dan word je stilaan weer dat licht en die liefde die je altijd al geweest bent.
Dan ga je niet meer op zoek naar iemand die je tekortkomingen aanvult, dan vind je iemand die samen met jou wil groeien. Dan vind je iemand waarmee jij echte liefde mag delen. Dan voel je je niet meer gebonden, dan ben je verbonden. Dan gooi je niet meer met oordelen en verwijten, dan mag alles wat naar boven komt er zijn. Elke emotie, elke pijn mag gevoeld, geuit worden. De ander wil niets voor jou oplossen maar die is er in liefde voor jou. Zo kan je weer heel worden. Zo kan je in de blik, in de knuffel, de aanwezigheid van de ander voelen dat hij/zij er helemaal voor jou is, vanuit liefde niet vanuit afhankelijkheid. De ander hoeft dan niet in te vullen wat jij tekort komt, dan vind je dat weer bij jezelf.
Liefde brengt je bij wie je werkelijk bent. Dan kan je de ander helemaal toelaten in je leven niet omdat je die nodig hebt maar omdat je de ander zooo leuk vindt dat jij jouw leven wel met hem/haar wil delen. Als er dan pijn naar boven komt dan kan ook die gedeeld/geheeld worden. Dan durf jij je ook kwetsbaar op te stellen, je volledig te laten zien met al jouw mooie kanten én al jouw schaduwkanten. Dan word je helemaal gezien om wie je bent, om wie je écht bent. Dat is pure Liefde!!
Ik wens je een week toe waarin jij kan toelaten wat naar boven komt. Een week waarin alles er mag zijn. Een week waarin je de liefde voor jezelf weer mag voelen. Een week waarin je vreugde en plezier mag beleven. Een week waarin je helemaal jeZelf mag Zijn!!
Big hug
Gudrun