Ik was aan het stofzuigen en hoorde mezelf zeggen “Het universum ondersteunt mij”. Er kwam spontaan een glimlach op mijn gezicht maar ook een stemmetje dat zei “Is dat zo?” Oooh dacht ik, welk stemmetje komt hier naar boven? Welke overtuiging zit nog in mij die niet gelooft dat het universum mij ondersteunt? …
Tijdens het opruimen en poetsen heb ik vaak dergelijke gesprekken met mezelf (ja ik praat tegen mezelf, dan luistert er een intelligent iemand naar me, lol). Zelfreflectie, het helpt me om naar binnen te keren, te voelen waar ik mezelf nog beperkingen opleg, welke overtuigingen mij ter plaatse houden, hoe mijn kijk is op de dingen…
Het universum ondersteunt me, alles is perfect op elkaar en mijn energie afgestemd. Ja, soms komen er obstakels voorbij. Dan mag ik kiezen: ik loop in een wijde boog om de obstakels heen, ik duw de obstakels van mij weg, sla een zijpad in of ga door de obstakels heen. Meestal kies ik om erdoor te gaan omdat ik ondertussen al weet dat als ik iets vermijd, het vroeg of laat terug komt piepen. Die obstakels zie ik als (levens)lessen die mij krachtiger maken, die mij voorbereiden op mijn taak en doel op aarde.
Soms wordt me ook duidelijk getoond waar ik het nog niet vertrouw. Waar ik nog de controle in handen zou willen nemen. Waar ik zou willen dat het sneller gaat. Dit zijn dan weer lessen in geduld. In het universum is dan weer zo iets als ‘perfect timing’ waar dat egootje van mij dan weer eens aan voorbij zou willen gaan. Aan mij om duidelijk te zijn, aan mij om mijn zielsverlangen duidelijk te formuleren maar er nog geen vorm op te plakken. De vorm komt als de energie en de tijd daar volledig rijp voor zijn.
Ondertussen blijf ik de stroom volgen zonder me vragen te stellen waar die me heen brengt, het wordt op het gepaste moment wel duidelijk. En ja soms bots ik tegen een muur aan en ja soms val ik even maar er is iets groters dat me opvangt als ik val… daar vertrouw ik op. Ik word geleid, de weg wordt me getoond. Soms zie ik het nog niet duidelijk, soms is het glashelder. Ik blijf een mens op aarde met mijn eigen persoonlijkheid en ik mag groeien en bloeien naar de beste versie van mezelf. Stap je met me mee? Jij op jouw pad en ik op het mijne? Naast elkaar om zo veel van elkaar te leren? Vanuit verbondenheid, vanuit Liefde, vanuit respect voor elkaars pad en elkaars mens Zijn??
En weet de weg is minstens even belangrijk als het doel. Op weg naar jouw doel leer je het meeste over jeZelf.
Ik wens je van harte een week waarin je jouw pad duidelijker mag zien.
Een week waarin je vol vertrouwen jouw stappen zet richting jouw doel(en). Een week waarin je jeZelf steeds beter leert kennen…
Warme knuffel
Gudrun