Vorige week kreeg ik een jongeman van 19 jaar op bezoek.
Zijn mama contacteerde mij omdat ze bang was, bang om hem te verliezen.
De jongeman, laten we hem Kasper noemen (fictieve naam) was zijn doel in het leven kwijt. Hij vertelde zijn mama dat als hij over een brug stapte of reed hij er liever af zo springen. De mama had hem over mij verteld, over yoga, meditatie en werken met energie en hij stemde in met een gesprek want daarbij kon hij niets verliezen.
Samen met zijn mama kwam hij binnen. Een stoere jongeman die zich vrij verlegen opstelde. Hij was ook vrij sceptisch.
Na een korte voorstelling stak hij aarzelend van wal. Hij was het leger ingegaan omdat hij houdt van actie en omdat hij een verschil wil maken in de wereld. Na een klein jaar daar te vertoeven was het voor hem duidelijk dat dit het niet was.
Dat verschil maken in de wereld raakte mij, ik voelde dat ik daar mee verder mocht. Ik liet hem zijn verhaal doen, stelde af en toe een korte vraag en gaf hem vertrouwen, stuurde hem ook mijn universele liefde. Ik vond het gaatje in de muur voor mij (die hij had opgebouwd om zich te beschermen), dat kleine gaatje waar ik naar binnen kon. Hij kwam beetje per beetje los, liet zijn verlegenheid vallen. Toen ik hem vroeg of er een andere manier was waarop hij verschil kon maken in de wereld, werd het even stil. Hij keek naar zijn mama, die hem bemoedigend toeknikte. Hij had wel enkele plannen en vooruitzichten maar geen enkele bood hem wat hij echt wou.
Na een groot uur vroeg ik hem of hij even kort wilde mediteren. Hij lachte aarzelend, want daar geloofde hij niet in. Hij geloofde enkel wat hij kon zien en wat er daadwerkelijk was. Ik vertelde hem dat geloven en vertrouwen net gaat over datgene wat we niet kunnen zien. Dat we het met momenten kunnen voelen. Ons gevoel daarover vertrouwen leert ons te geloven dat het er is. Zijn mams en ik deelden enkele verhalen, het was voor haar ook voor het eerst dat ze bepaalde ervaringen met haar zoon deelde.
Hij stemde argwanend toe. Hij sloot twijfelachtig zijn ogen en lachte een paar keer zenuwachtig tot hij bij de rust in zichzelf kwam. Ik begon met de geleide mediatie om alle energie die aan hem was blijven plakken in neutrale vorm terug te sturen naar de mensen, de dingen en de plaatsen waar die energie hoort. De rust kwam ook over zijn lichaam. Dan mocht hij zijn eigen energie terug roepen. Zijn energie die bij andere mensen, dingen en plaatsen was blijven plakken. Die mocht de weg naar hem terug vinden. Dat lukte hem aardig.
Ik vroeg hem eens te voelen in zijn lichaam hoe het voelde als hij helemaal in zijn eigen energie was. En toen gebeurde het. Plots deed hij geschrokken zijn ogen open en zei “What the f*ck” en daarna “Wat heb je gedaan?”. Ik zei ik deed helemaal niets. “Heb jij met een zaklamp of iets dergelijks in mijn ogen geschenen?” “Nee helemaal niet, ik zit hier de hele tijd op mijn stoel, net zoals ik nu zit.” Hij geloofde me niet. “Waren jouw ogen open? Heb jij dan een helder licht gezien?” Ik zei dat ik niets bijzonders gezien had in de kamer maar wel van alles had gevoeld. Hij had een stralend licht gezien. Kon het niet geloven. Sprak zijn verbijstering verschillende keren uit. Hij werd uiteindelijk weer wat rustiger. Toen kon ik hem duidelijk maken dat hij een hele mooie ziel is en dat hij zijn eigen licht had gezien nu hij terug in zijn energie was. Dat dit licht hem zou helpen om het verschil te maken in de wereld. Dat hij daadwerkelijk een verschil kan maken en dat in de loop van de komende weken, maanden daar meer duidelijkheid zou over komen.
Toen ze huiswaarts keerden was hij nog steeds verbijsterd over wat er gebeurde. Zijn mama zei grappend, “Jij hebt het licht gezien”.
Begin deze week vroeg ik hoe het ging met Kasper. Hij deed deze meditatie nog elke dag voor zichzelf omdat het hem een goed gevoel geeft. Hij krijgt er meer vertrouwen in en wil verder gaan met mediteren. Zijn doel is hem nog niet duidelijk maar hij beseft dat hij hier op aarde iets te doen heeft en dat is voor hem nu voldoende. Zijn levenslust is weer toegenomen, hoewel hij soms bitsig naar zijn mama en zus toe reageert. Kasper kan er naar eigen zeggen niets aan doen, het is sterker dan zichzelf. Volgens mij wil zijn ego niet veranderen maar wijst alles erop dat hij een grote verandering ondergaat. Daar zit nog eventjes zijn gevecht. Ook dat is goed, hij laat het gebeuren.
Ik ben benieuwd naar het vervolg…
Dit verhaal werd neergepend met de toestemming van Kasper en zijn mama.
Misschien raakt het jou ook, misschien ben jij ook een non believer, misschien zie je er jezelf in terug. Hoe dan ook ik hoop dat het jou mag inspireren.
Ik wens jou een fijne week waarin je magische momenten mag beleven, een week waarin jouw vertrouwen in jezelf en in al wat is mag toenemen.
hartegroet
Gudrun
Comments