Deze week plaatste ik een quote waarvan ik op het moment dat ik die online ging zag dat er een fout tegen de Nederlandse taal instond. Er hingen allerlei gedachten door mijn hoofd. De eerste was, doe die quote maar weg want wat gaan de mensen denken. Er volgden nog wat andere gedachten zoals oh nee dat kan toch niet zo’n kemel waarom zag ik dat niet toen ik die quote maakte, ik die altijd zo goed oplet en opnieuw lees. Er waren nog wat gedachten maar daar kan ik nu niet meer opkomen, gelukkig maar. Die gedachten bleven doorgaan tot ik tegen mezelf zei: oke Gudrun, genoeg nu, stop! Waarom ben jij zo bang om fouten te maken? Wat maakt dat jij geen fouten zou mogen maken? Dan kon ik mijn gevoel dat naar boven kwam, laten stromen, er helemaal induiken, voelen wat er op dat moment was, wat al zo lang en zo diep in mij lag opgeslagen. Het mocht er allemaal zijn en na een tijdje (dat duurde echt niet zo lang), voelde ik alleen maar opluchting en rust. De quote met de taalfout mocht gewoon blijven staan, ik moest het niet zo nodig meer veranderen.
Ben jij ook soms zo bang om fouten te maken? Om te falen in de ogen van de anderen (of in jouw eigen ogen)? Mag jij fouten maken van jezelf? Hoeveel oordeel heb je op een ander zijn fouten? Allemaal vragen waar je eens kan bij stil staan, als je heel eerlijk bent in jouw antwoorden dan leer je veel over jezelf.
Als jij bang bent om fouten te maken, kijk dan eens hoeveel eigenwaarde je hebt. Hoe waardevol vind je jezelf? Hoeveel rekening hou je met het oordeel van anderen? Weet dat het oordeel van een ander helemaal niets zegt over jou. Het gevoel dat je dan krijgt en jouw reactie erop die gaan over jou (en alleen maar over jou). Werd jij in het verleden dikwijls gewezen op fouten en maar weinig op wat je goed deed? Heb jij de goedkeuring van de ander nodig om je goed te voelen?
Uit fouten kan je heel veel leren. Zie het niet als een falen maar als ervaringen op jouw levenspad. Fouten bestaan eigenlijk niet, dat is iets wat in onze geest zit en wat de maatschappij ons opdringt. We doen ervaringen op, we leren en voelen wat we niet meer willen en komen zo steeds dichter bij wat we dan werkelijk willen, bij wie we diep van binnen Zijn.
Perfectionisme komt voort uit een gebrek aan eigenwaarde. Je doet zo je best om te bewijzen dat je het wel kan. Om de buitenwereld te tonen wat je waard bent. Als jij diep van binnen voelt en weet wat je waard bent dan hoef je je niet te bewijzen, dan heb je de goedkeuring van de buitenwereld niet nodig. Dan resoneer je met de mensen die aanvoelen dat jij hen iets te bieden hebt. Zo leer je van elkaar zonder jezelf te moeten bewijzen.
Je hoeft helemaal niet perfect te zijn (wat is trouwens perfect? Ieder mens omschrijft dat voor zichzelf op een andere manier). Je mag je perfecte imperfecties omarmen. Jij mag er helemaal zijn, precies zoals je bent. Alles begint bij het accepteren van wie je nu bent. Je hoeft niet beter te willen zijn, niet anders, niet meer, niet groter. Jij mag precies JIJ zijn met al jouw mooie kanten EN met jouw schaduwkanten. Ja ook die mogen er zijn. Hoe beter en gemakkelijker je die kan toelaten, hoe vreugdevoller je door het leven kan stappen.
Ik wens je een week vol nieuwe ervaringen en belevingen. Een week vol magische, vreugdevolle en gelukzalige momenten.
Liefs
Gudrun
Comments