Het is al een tijdje dat ik spanning die net niet te vergelijken is met pijn voel in de vingers van mijn rechterhand. Ik sprak er met mijn moeder over en die zei “Ja zo begon het bij mij ook, eerst de vingers en dan handen, knieën, voeten…” Mijn mama heeft artrose, haar moeder had het ook, haar oma ook,… het is een soort familiepatroon. Volgens de medische wereld is het erfelijk.
Deze week had ik weer “een opstoot” en dan zei ik tegen mezelf: “Je hebt nu twee keuzes, of je berust erin en neemt aan dat het erfelijk is, of je gaat dieper en kijkt naar de energetische oorzaak ervan.” Ik koos voor het tweede niet alleen voor mezelf maar omdat ik mij geroepen voel om dit patroon te stoppen, om alle mensen die na mij komen ervan te “besparen” en alle mensen die mij voorgingen te helen.
Toen ik deze week op een morgen op mijn yogamat zat, voelde ik dat ik klaar was voor het antwoord. Ik ging naar binnen, naar die diepe stilte in mezelf. Vanuit mijn hart stelde ik de vraag: “Toon mij wat er energetisch in de weg staat, toon mij welke patronen en overtuigingen ik heb overgenomen vanuit de familielijn, toon mij waar ik mezelf en mijn naasten kan helen.” Ik bleef stil en rustig zitten en werd iets gewaar in mijn rechterhand, het tintelde en na een poosje steeg er licht uit mijn hand op, net kleine sterretjes. Het voelde als blijdschap, blij voor de intentie te kunnen en te mogen helen.
Ik wist dat het goed was. Daarna werd het weer rustig. Tijdens mijn yogasessie voelde ik dat ik mezelf het leven mag gunnen dat voor mij is weggelegd. Dat ik mij niet langer klein hoef te maken. Ik ben het waard een leven te leven dat van mij is, mijn waarheid is belangrijk. Ik hoef me voor niets of niemand weg te cijferen. Ik mag er helemaal zijn!! Ik ben niet beter, maar zeker ook niet slechter dan iemand anders. Een ander kan het niet beter dan ik, hooguit anders. Ik mag hier op aarde leven op mijn eigen unieke manier. Ik mag helemaal zijn wie ik ben!
Dat besef heb ik al een tijd en ik sta steeds meer voor wie ik ben maar nu voelde ik het ook heel intens. Het gevoel van “nu ben ik er helemaal klaar voor!!”
De afgelopen nachten lag ik regelmatig wakker, door de warmte maar ik kon ook een shift voelen in mijn lichaam, alsof er aan mij “gewerkt” werd, een update van al mijn cellen. Een vreemde maar tegelijkertijd mooie gewaarwording.
Ik ben er nog niet en ik zal er ook nooit helemaal zijn, dit is alvast een stap in de “right direction”.
Ik ben ervan overtuigd dat ons lichaam een zelfhelend vermogen bevat, dat wij vele ziektepatronen kunnen helen door te luisteren naar wat ons lichaam vertelt. Door de zware energie die we hebben opgeslagen te willen zien, te accepteren en los te laten. Zo dat er plaats gemaakt wordt voor de lichte energie en wij het licht weer kunnen toelaten op die donkere plaatsen.
Een eerste stap is het zien en accepteren van wat er is. Niets is goed of slecht op zich, het is hoe wij ernaar kijken. Die schaduwkanten die mogen er zijn, voel ze, zie ze en omarm ze met heel je lijf, met alles wat je in je hebt. Vertrouw en de volgende stappen worden duidelijk. Je bent nooit alleen, er is hulp voor je, ook als je die niet hoort, voelt of ziet, vanuit het universum word je alle hulp aangeboden. Stel je open om die te ontvangen…
Ik wens je een helende week op alle vlakken. Dat er mooie mensen en gebeurtenissen op jouw pad mogen komen. Dat je de voor jou “negatieve dingen” als lessen kan zien en ook daar weer uit mag leren.
Big hug
Liefs
Gudrun
Comments