De afgelopen weken ontstonden er mooie verbindingen met mensen die ik voor het eerst op het fysieke niveau mocht ontmoeten. Tegelijkertijd waren er ook mensen die heel sterk hun eigen waarheid naar voor brachten én ervan overtuigd zijn dat hun waarheid dé enige waarheid is en die ook proberen op te dringen. Het leek wel of ik getest werd…
In het verleden zou ik daar op een totaal andere manier op gereageerd hebben dan ik nu doe. Ik zou in de rol van het verlegen, kleine meisje gestapt zijn, me terug trekken en helemaal niets meer zeggen. Of ik zou in de rol van de stoere vrouw gestapt zijn en wel eens bewijzen wie hier gelijk heeft. Beide acties kwamen (komen) voort vanuit twijfel en onzekerheid. Gelijk willen halen, je verdedigen, je willen bewijzen, de ander willens nillens proberen te overtuigen of zelfs de ander onderuit proberen te halen, tonen heel sterk hoe onzeker jij bent en hoeveel twijfels er in jou leven, ook al lijkt het of je in je kracht staat…
Nu ga ik er op een andere manier mee om. Ik voel of er beweging binnen in me is, of iets me triggert, of het eerder rustig en stil blijft. Als de trigger er is, dan laat ik dat gevoel door mijn lichaam stromen, voelend wat die trigger, die emotie mij wil vertellen. Daarna voel ik mijn waarheid en indien dat zo aanvoelt, geef ik die ook woordelijk aan. Dan geef ik mijn visie, mijn mening op een liefdevolle manier. Ik ga niet meer in discussie want ik besef dat mijn waarheid helemaal oke is en dat de waarheid van de ander ook helemaal oke is. We hoeven niet altijd hetzelfde te denken, als jij maar vanuit jezelf, je eigen waarheid voelt en niet altijd naar buiten reikt om die waarheid te vormen. Het naar buiten reiken is ook weer een vorm van twijfel en onzekerheid. Je vindt alle antwoorden in jezelf als je daar gaat kijken, je vindt alle oplossingen in jezelf als je daar gaat kijken en zo vind je ook jouw eigen waarheid, als je durft te kijken…
Hoe voelt het voor jou? Ga jij nog wankelen als andere mensen jouw visie niet respecteren? Ga jij je verdedigen, maak je je boos, wil je gelijk halen, kruip je in je schulp? Of blijf je sterk en stevig staan, weet en voel je dat het oke is dat twee of meerdere personen een andere visie, een andere mening hebben en elkaar toch graag kunnen zien (universele liefde). Honderd mensen, honderd visies, honderd meningen en het is allemaal prima zolang jij je eigen visie vormt.
Het wordt voor mij steeds duidelijker dat je bepaalde rollen speelt in het toneelstuk van het leven. Je zoekt mensen die meespelen in je spel en zo hou je de poppenkast in stand. Door bewust te worden van welke rollen je speelt, kan je uit het toneelstuk stappen. Even vanop een afstand kijken naar jouw film. Hoe reageer je op bepaalde acties, op bepaalde mensen? Is dat een reactie vanuit wie je werkelijk bent of is het een aangeleerde reactie? Speel jij de hoofdrol in jouw film? Of is het slechts een bijrolletje en geef je andere mensen de hoofdrol in jouw leven??
Waar verdedig jij jezelf nog? Waar heb je het idee het te moeten uitleggen? Waar wil je gelijk halen? Wanneer en door wie ga je wankelen? Door even stil te staan bij die vragen, kan je dieper kijken in jezelf. Naar jouw twijfel en onzekerheden. Het moment dat je jouw twijfels en onzekerheden ziet, dat je er bewust van wordt, kan je er ook iets aan veranderen. Durf je? Wil je? Doe je het?
Wat je ook zegt of doet, er zullen altijd mensen zijn die daar kritiek op hebben, deze kritiek zegt niets over jou, wel iets over de criticasters zelf. Doe wat goed voelt voor jou, don’t explain, just go for it. Maar als de kritiek jou raakt dan mag je er toch even naar kijken. Zo kom je weer een stukje meer over jezelf te weten, zo word je weer een stukje wijzer.
Ik wens je een week vol mooie gesprekken en verbindingen, een week waarin je dichtbij jezelf kan blijven en toch openstaat voor de ander.
Warme knuffel
Gudrun