Het voorbije weekend had ik wat ongemak en pijn ter hoogte van mijn rechterborst. Het is iets ouds en ik dacht dat het weg was. Maar af en toe komt het nog eens de kop opsteken, komt het nog even piepen. Nu wist ik, voelde ik dat het tijd was om echt te luisteren wat het mij te vertellen heeft.
Toen ik die avond in bed lag, ben ik heel bewust met mijn aandacht naar die pijnlijke plek gegaan. Een tijd heb ik mijn aandacht daar gehouden, gepraat met mijn lichaam en gevraagd wat het me wil vertellen. Het antwoord kwam niet direct en ik viel in slaap.
De volgende ochtend na mijn ademhalingsoefeningen lag ik nog even met mijn ogen dicht op bed en dan zag ik beelden. Het leek alsof ik een film zag over mensen, momenten en situaties uit het verleden. De beelden waren niet allemaal even leuk…
Er waren ook verschillende opties voor mij. Ik kon kiezen om mijn ogen open te doen en de beelden los te laten, ik kon kiezen om mee te gaan in de verhalen en er allerlei gedachten bij te verzinnen. Ik koos ervoor om zonder oordeel naar die beelden te kijken. Te zien en te voelen wat ze me wilden vertellen (want daar had ik toch om gevraagd?).
Al heel snel zag ik de rode draad in de film. Het waren allemaal situaties waar ik mee ging in de energie van de ander. Waar ik als het ware gemanipuleerd werd om te doen wat de ander wou, ook al was dat niet wat ik wilde. Situaties waarin ik mij liet meeslepen en steeds verder bij mezelf vandaag ging. De beelden bleven maar komen en ik kon alles er laten zijn, het toelaten.
Dan kwam ook het besef waarom ik over me heen liet lopen, waarom ik zo vaak meeging in de energie van de ander. Ik zag de oude patronen en die overtuigingen die ik me eigen had gemaakt maar die eigenlijk niet bij me passen. Dat duurde een hele tijd, er kwamen ook vele emoties omhoog die elkaar afwisselden, schaamte, jaloezie, verdriet, angst ,boosheid …
Toen die “film” afgelopen was, voelde ik heel veel beweging ter hoogte van mijn borst. Het leek alsof er langzaam een mist optrok. Golven die stroomden, verdwenen en weer terug kwamen (moeilijk om te omschrijven). Ik kreeg het lekker warm. Op dat moment kon ik het er allemaal laten zijn. Ik wilde niet dat er iets wegging, ik wilde niet dat het verdween, het was oke.
Na een tijd voelde ik (nog) meer Liefde stromen.
Mijn lichaam vertelt me zoveel maar ik luister nog niet altijd.
Nu besef ik dat mijn lichaam (en ook dat van jou) wijs is en zichzelf kan helen als ik (jj) het toelaat. Als ik niet de controle wil overnemen maar laat gebeuren wat wil gebeuren. Dat kan pas op het moment dat ik er klaar voor ben.
Wat ben ik nu blij dat ik het nu kan toelaten en omarmen. Want het ongemak en de pijn die zijn verdwenen. Mochten ze terugkomen daar of op een andere plaats, dan weet ik wat me te doen staat…
Luister als je lichaam fluistert zodat het niet hoeft te schreeuwen!!
Ik wens je een week waarin je durft te voelen wat jouw lichaam je vertelt.
Een week waarin je de signalen van jouw lichaam erkent en herkent.
Een week waarin je met zachtheid en Liefde kan kijken naar wat er is.
Warme knuffel
Gudrun