Een tijdje geleden zette ik voor mezelf de intentie dat ik nog bewuster wou worden, mijn bewustzijn wou uitbreiden. Mijn oude, beperkende overtuigingen, mijn angsten en twijfels mochten getoond worden. Ik wou ze in de ogen kijken om zo nog dichter te groeien naar wie ik echt ben, naar mijn ware Zelf.
En Ojee ik heb het geweten, de vraag werd gehoord, heel wat twijfels, angsten en overtuigingen komen naar boven, kan ik voelen en aankijken.
Deze week kwam heel sterk onzekerheid naar boven. Onzekerheid die me klein houdt, die me doet twijfelen aan mezelf, die ervoor zorgt dat ik bepaalde stappen niet durf te nemen, die denkt dat anderen het beter kunnen, die zich afvraagt of ik het wel waard ben, …
Ik kon kiezen wat ik met die onzekerheid deed. Ik kon het gevoel negeren en het wegduwen maar dan weet ik dat ik het ergens vastzet en dat de onderliggende onzekerheid blijft opspelen, telkens in andere situaties. Ik kon er tegen vechten, het proberen te controleren maar dat brengt alleen maar spanning en stress met zich mee. Ik koos ervoor om de onzekerheid toe te laten, die ervaring helemaal te voelen en mezelf te omarmen mét mijn onzekerheid. Die mag er zijn, het is een stukje van mij dat gezien wil worden, dat gevoeld wil worden. Een stukje van mij dat ik nu accepteer. En het werd me ook duidelijk dat dit stuk al door heel wat mensen naar mij gespiegeld werd maar dat ik het niet eerder echt kon of durfde zien.
Nu ik het gezien heb, volledig kan toelaten, kan ik het ook aanpakken. Het zien is de eerste stap. En als die onzekerheid nog eens de kop opsteekt, dan weet ik wat me te doen staat. Dan weet ik dat ik dat niet ben, dat het enkel een emotie is die ik op dat moment heb. Ik ben veel meer dan mijn onzekerheid.
Dat hier schrijven maakt me kwetsbaar maar ik weet ook dat mensen die zich kwetsbaar durven opstellen, krachtig zijn. Net die kwetsbaarheid durven tonen zorgt ervoor dat je in je kracht komt. Durf jij naar jouw omgeving te uiten wat er in je om gaat? Waar jij het moeilijk mee hebt? Wat er bij jou speelt? Of duw jij emoties weg uit angst om afgewezen te worden? Uit angst om er niet bij te horen? Uit angst om uitgelachen te worden? Uit angst om voor schut te staan? Uit angst om zielig gevonden te worden? Uit angst om…
Emoties uiten is iets wat we in onze kindertijd niet geleerd hebben. We moesten lief en braaf zijn en lekker doen wat er van ons werd verwacht. Nog heel vaak hoor je, “Je moeten niet wenen” “Stop nu maar met wenen, het is genoeg!” “Je moet niet zo boos zijn” En vul zelf maar aan.
Volgens mij mogen we kinderen leren dat ze emoties mogen hebben. Dat emoties toelaten en uiten hun sterk en krachtig maakt. Daar aandacht voor hebben, maakt kinderen weerbaarder en communicatiever. Ze blijven ook echter en dichter bij zichzelf. Daarom een oproep aan (groot)ouders, opvoeders, leerkrachten, … om oog te hebben voor de emoties van kinderen en hen te ondersteunen om erover te praten. De emotie benoemen kan al een grote hulp zijn voor de kinderen. Soms weten ze zelf niet wat hen overkomt. Een volwassene die aandacht heeft voor de gevoelens en emoties van kinderen zal een voorbeeld zijn voor de hen.
Ben jij bereid dat voorbeeld te zijn? Door zelf jouw gevoelens toe te laten en er te laten zijn? Want als jij het niet kan, hoe kan jouw kind dit dan leren? Als jij elke emotie die de kop opsteekt, wegduwt, niet laat zien dan toon je al aan een kind dat het niet ok is om emoties te hebben. Je mag best aangeven dat je boos, verdrietig, bang of blij bent, zonder die emotie te zijn.
Ik hoop dat mijn voorbeeld jou kan inspireren.